Fluitend ging ik door de eerste maanden van mijn zwangerschap. Tot die ene zwarte zondag in januari. Ik was 23 weken zwanger en voelde me niet goed. Voor de zekerheid werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Talloze onderzoeken later had de gynaecoloog de slechts denkbare mededeling: we gaan je klaarmaken voor een bevalling. We trokken het verkeerde lot. 
Opeens was ik zelf patiënt en had ik alle zorg van de wereld nodig. Je laat alles gebeuren, van katheters inbrengen tot het krijgen een ruggenprik. Iedereen deed zijn best om ons zo goed mogelijk te helpen. De last minute pufcursus van de gynaecoloog, de enorme toewijding van de verpleegkundige en de rust en tranen van de klinisch verloskundige. Want helaas werd het warme welkom ook meteen het afscheid van onze Louis. Ondanks deze traumatische gebeurtenis hebben we de állerbeste zorg en steun mogen ontvangen, dat was meer dan bijzonder.
Het is heel vreemd om opeens zorg te krijgen in plaats van zorg te geven. Normaal gesproken sta ik aan de andere kant van het ziekenhuisbed en heb ik te maken met mensen die ziek zijn. Ik doe alles om iemand de juiste zorg te geven. Dat gaat soms best ver, maar daar denk ik eigenlijk nooit over na. Tot nu. Doordat de rollen ineens omgedraaid waren zag ik hoe belangrijk goede zorg is en hoe heftig het is om patiënt te zijn. Het heeft mij laten inzien dat toewijding en rust van enorm belang zijn als het gaat om patiëntenzorg. Ik hoop dat mijn patiënten in het dialysecentrum en het ziekenhuis zich net zo op hun gemak voelen bij mij als dat ik deed bij de mensen rondom mijn bed. 

‘Als u niet meer duizelig bent en kunt lopen, mag u naar huis’, zei de verpleegkundige tegen mij. Ik wilde niets liever. Maar hoe verlaat je het ziekenhuis zonder bolle buik en hoe neem je afscheid van je kindje? En kun je ooit het ‘gewone’ leven weer oppakken? Na een periode rust met heel veel steun van familie en vrienden weet ik dat dat kan. Ik ben inmiddels weer aan het werk. Het voelt goed om weer zorg te geven, er te zijn voor de patiënten en met energie aan verschillende communicatieprojecten te werken. Af en toe heb ik zorg nodig, maar er is iemand die me daarbij helpt. Die zorgt dat ik tijd neem voor mezelf en dat ik voor me laat zorgen. Dat is de jongen die mij moeder maakte. Dankjewel lieve Louis!

Michelle Vrij is diëtiste in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk en projectmanager bij Nutrimedia. 
www.nutrimedia.nl 

Altijd op de hoogte blijven?