In het verleden had Constance (59) al eens licht overgewicht, waar ze met hulp van de diëtist weer snel vanaf was. Ook had ze al lang een iets verhoogd cholesterolgehalte. Niets om je zorgen over te maken. Maar toen kwamen de overgang en de coronapandemie. En tot overmaat van ramp werd ze tweeënhalf jaar geleden geveld door een nare infectie, waardoor ze maanden op bed lag.
“Voor mijn gevoel ben ik niet meer, of anders, gaan eten door de overgang. De diëtist legde mij uit dat je in deze fase van je leven gewoon minder calorieën nodig hebt, en dus minder zou moeten eten om op gewicht te blijven. De coronacrisis hielp ook niet mee: ik was gewend om een paar keer per week te zwemmen en dat kon opeens niet meer. En toen die infectie, daar heb ik wel een beetje pech mee gehad. Verschillende antibioticakuren, veel op bed, heel weinig beweging. Ik at wel gewoon. Heel langzaam krabbelde ik op, treetje voor treetje kon ik weer traplopen. En dan ga je weer eens op de weegschaal staan en schrik je je rot!”
Stok achter de deur
“Ik was vijftien kilo aangekomen. De huisarts stelde een veel te hoog cholesterolgehalte vast en de diëtist liet me zien dat er niets van mijn spiermassa over was. De internist schreef statines voor en samen met de diëtist stelde ik doelen op. Die bezoeken aan de diëtist, met telkens een uitgebreide meting, waren een goede stok achter de deur. Dat is misschien een beetje flauw, maar je wilt toch dat bij het volgende bezoek weer resultaat te zien is. Natuurlijk was ik ook zeer gemotiveerd, want gealarmeerd door dat hoge cholesterol. Ik ben nu een jaar bezig en het is heel goed gegaan. Rustig aan, ongeveer een kilo per maand en gelukkig waren er geen periodes dat er niets gebeurde. Dat lijkt me demotiverend.”
Wat het moeilijker en makkelijker maakt
“Nu wordt het moeilijk. Met het cholesterol gaat het goed. De dosis statines is al gehalveerd. De goede eetgewoontes heb ik mij wel eigen gemaakt: weinig verzadigde vetten en bij de warme maaltijd weinig koolhydraten. Maar om alle extraatjes af te slaan, dat is best lastig. Laatst was mijn moeder jarig en vierde dat met gebak. Dan ga je niet zeggen: ‘Ik wil niet.’ Dat doe je niet. In coronatijd kon ik haar niet eens bezoeken.
De diëtist heeft mij geholpen, maar mijn man ook. Die is echt heel coöperatief en hij is toevallig ook de kok in dit huishouden. Meestal dan. Als je hongerig thuis komt van een werkdag en dan eerst boodschappen moet doen en nog moet koken. Dat zijn valkuilen. Ik heb wel eens gebeld: kunnen we over een halfuur alsjeblieft meteen aan tafel? Aan hem heb ik veel steun gehad. En om te zorgen dat mijn gewicht stabiel blijft en ik helemaal van de statines af kan, blijf ik voorlopig nog even naar de diëtist gaan.”