Beeld: ikzelf (met de bitterbal), mijn moeder (midden) en zus (rechts)
Naast haar ziekenhuisbed tik ik stilletjes een nieuwsbericht voor Voeding Nu. Toch wordt ze wakker van haar dutje. Die zijn er veel, want chemo is vermoeiend. Ze kijkt langs haar infuus naar mij en vraagt: “Waar schrijf je vandaag over?”
Net als 5 miljoen andere Nederlanders (waaronder vele studenten) ben ik mantelzorger. In mijn geval betekent dit wekelijkse ziekenhuisafspraken, koken, schoonmaken, wassen en veel begeleiding. Het is een 24/7 fulltime baan. Maar ik ben ook student en bijna diëtist, en zit vol doelen en dromen. Hoe werk ik aan mijn toekomst als mijn thuissituatie zoveel van mij eist? Het antwoord: Ikigai en escapisme.
Het K woord
In november 2020 werd mijn moeder voor de tweede keer ziek. En deze keer werd mij verteld dat ze niet meer beter zou worden. Net daarvoor was ik bezig met de voorbereidingen voor mijn scriptie, mijn hoofd zat dus bomvol met emails, vacatures en allerlei studentendingetjes. Toen mijn moeder en zus die dag met rode ogen en verslagen uitdrukkingen thuiskwamen, werd het meteen stil. Ik stopte tijdelijk met school, dat was immers het enige verstandige om te doen, toch? In die maanden deed ik op eigen initiatief onderzoek naar voeding bij mensen met kanker. Ik was immers bijna diëtist, ik zou toch vanuit mijn eigen expertise wel iets kunnen bijdragen? Ook was ik niet van plan om mij zomaar bij de woorden van de oncoloog neer te leggen. Wereldwijd worden er allerlei voedingsinterventies met succes toegepast bij kankerpatienten. We hebben alles geprobeerd: Whole Foods Plant Based, Ketogeen, drinkvoeding, noem maar op. Maar de bijwerkingen van de chemo bleken te zwaar. Samen besloten we om de druk achter een eventueel helpend voedingspatroon weg te laten.
Ikigai
Wanneer ziekte zo dichtbij komt, ga je anders naar je leven kijken. In het geval van terminale ziekte is het vinden van purpose erg belangrijk. Ik ondersteunde mijn moeder in haar zoektocht naar die purpose en kwam toen Ikigai tegen. Deze Japanse term omvat datgene dat richting en betekenis geeft aan je bestaan. Voor veel mensen is dit een existentiële vraag die nooit écht beantwoord zal worden, voor anderen ligt het antwoord voor de hand. Ik leun meer naar het eerste, maar de zoektocht naar mijn Ikigai hield mij wel op de been. Het opende gesprekken met mijn naasten die ik anders niet zo snel had aangedurfd.
Volgens het principe van Ikigai is een bezigheid vinden die voldoening geeft, belangrijk voor je lange termijn geluk. Dat kon ik goed gebruiken, want afstuderen is chaotisch en stressvol. Dat geldt voor elke student, maar ik ben ook nog eens van nature een stresskip. "Maak je niet zo druk Juul", is een zin die ik iets te vaak hoor. En omdat ik ook nog fulltime mantelzorger ben, moet ik mijn spanning en stress zo goed mogelijk zien te managen.
Escapisme
Ik vond mijn voldoening in schrijven. Geeft dat levensvervullende voldoening? Nee, maar het blijkt genoeg in deze periode waarin alles van kwaad naar erger lijkt te gaan. De korte positieve feedback loep die je ervaart als webredacteur, werkt daarbij uitstekend. Naast voldoening biedt het werk afleiding en een bereikbaar doel voor de dag. Ik kan even uit mijn rol als mantelzorger stappen. Een paar uur per dag ben ik gewoon weer 24, aan de start van een mogelijke schrijfcarrière. Gedurende mijn werk krijg ik vlagen aan inspiratie voor mijn artikelen, blogs en het boek waar ik al een tijd op en af mee bezig ben. Meer daarover lees je in mijn vorige blog: (Bijna) diëtist. Schrijven is mijn escapisme geworden, iets waar ik even in kan duiken om te ontsnappen aan de buitenwereld. Ik realiseerde me namelijk dat, als ik bezig ben met een tekst, er geen ruimte is in mijn hoofd om te piekeren.
Op eigen benen
Een handjevol nieuwsberichten, blogs en artikelen is in de wereld van journalistiek misschien een bescheiden start. Maar voor mij representeert het de start van een carrière waarin twee van mijn passies samenkomen. De afgelopen maanden waren een geluk bij een ongeluk. Tussen alle horror heb ik mijn passie hervonden en mijzelf bewezen dat ik daar een toekomst in heb.
Bij elke nieuwe editie van Voeding Nu blader ik met mijn moeder door het blad. “Waar sta jij?”, vraagt ze dan altijd. Ik wijs de stukjes die ik heb geschreven aan. Ze lijkt het te lezen, maar ik weet dat ze zo toch aan mij zal vragen om het voor haar te vertalen naar het Engels (wat wij thuis spreken). “Goed gedaan”, zegt ze dan. We kijken elkaar dan even aan. We spreken het niet uit maar voelen hetzelfde: met mij gaat het goedkomen, ik kan op mijn eigen benen staan.